Muchas gracias - Hartelijk bedankt - Merci beaucoup - Viele dank - Ne vre dikke merci...
Met spijt in mijn hart deel ik jullie mee dat het er opzit, mijn werk hier… Nu resten mij nog twee weken om afscheid te nemen van mijn geliefde Nicaragua. En dat doe ik in stijl: vrijdag vertrek ik naar de Corn Islands (lees: palmbomen en Bounty-stranden), volgende week stap ik op de boot om de adembenemende Rio San Juan af te varen. Daarna ga ik naar Costa Rica om daar op 18 november het vliegtuig te nemen naar ons koude Belgenland.
Ik vind het zeer jammer dat het erop zit, maar ik kan terugblikken op een meer dan geslaagd jaar! En dat heb ik deels aan jullie te danken. Bij deze…
…dank je wel Bridget: misschien/wellicht weet jij het niet meer, maar jij hebt me voor het eerst aan het dromen gezet tijdens ons gesprek in het Gentse café waar ik altijd de naam van vergeet (De Geus van Gent??). Na de Spaanse les, toen ik met mijn fiets parking voor je hield, wat jij zo grappig vond!
…dank je wel Katrijn: jij – met je aanstekelijke enthousiasme- hebt me overtuigd om het daadwerktelijk te DOEN! Ik ben je eeuwig dankbaar hiervoor!
…dank je wel Pieter om een half jaar deel uitgemaakt te hebben van mijn Avontuur en me te steunen tijdens mijn moeilijke momenten (binnenkomst Luisa, gebruik van de handboeken, …).
… dank je wel lieve Debje en Bas om er de andere helft bij te zijn! Zonder jullie was het zeker niet hetzelfde geweest (en had ik de helft gemist)!
…dank je wel Korneel voor je bezoek!
… dank je wel aan 'De bende van Waregem' (die zo stilaan de bende van Gent en omstreken wordt): Koetjee, Lieselot, Delphine D, Joachim, Jan, Stephanie, Elke, Thomas en Fien H voor het zeer leuke 'Grote boek van Saraï'. En een speciale merci aan Fien om stiekem al jullie levens up te daten!
…dank je wel aan de Ladies: Lore, Fien D, Slien, Nessie en Charlotte voor de toffe kalender. Hij krijgt een ereplaatsje in mijn huis!
…dank je wel aan de Meisjes: An, Annelies, Elien, Lisa L, Carolien en Sophie voor jullie sublieme Flair. Ik heb – eerlijk waar- nog nooit zo'n leuke verrassing gekregen!
…dank je wel Delphine L voor het ene gesprekje. Men zegt 'eentje is geentje', maar ik zeg liever 'beter een dan geen'! Het deugd om je eens te horen! (En ik kan niet wachten om je eens samen te zien met meneer-de-assistent!)
… Celine H, Sharon en Aurtje: ik hoop om jullie op 25 november (vroeger mag ook!) te zien!
…dank je wel aan mijn beste vriendinnetje –mijn eeuwige rots in de branding- Lisa DW voor je maandelijkse up-date. Ik keek er telkens naar uit (en ik wacht trouwens!). Vooral van die ene mail heb ik zo genoten :-)!! Hopelijk kan je mij vertellen waar/wanneer er een leuk feestje plaatsvindt, want ik heb er zin in!
…dank je wel aan mijn tantes en nonkels voor het volgen van mijn blog. Het was leuk om jullie berichtjes te lezen!
…dank je wel aan mijn zussies: Hannah, Elia en Judith voor de mailtjes/berichtjes. Ik verlang al tot onze eerste tea-timemoment en tot de eerste keer dat ik Guust zie. Ik heb jullie (en jullie kleerkasten!) gemist…
…dank je wel aan mijn lieve mama en papa voor alle steun, zo wel tijdens de voorbereidingn als eens in Peru en Nicaragua zelf. Wat vond ik onze skype/roddelomomenten altijd zo fijn… En ik waardeer het zo hard dat je mij kwam bezoeken – ondanks je pijnlijke voet, mama! Jammer dat papa er niet bij kon zijn (maar misschien kunnen jullie samen bij mij komen overwinteren tijdens mijn volgende buitenlandse trip ;-))
…en dank je wel aan u, toevallige bezoeker of trouwe onbekende sympathisant. U zorgde ervoor dat mijn bezoekersaantal ver boven mijn verwachtingen uitstak.
Ik kijk er naar uit om jullie terug te zien!
Dikke zoen,
Saraï
(Een van de dingen die ik moet doen in België, is naar Mobistar gaan om mijn abonnement opnieuw te activeren. Jullie horen het moest mijn nummer veranderd zijn. Zo niet, ben ik wellicht vanaf maandag 21 november terug bereikbaar.)
Omdat ik bijna radio CLASSICA omruil met StuBru en tortilla's met pindakaas met bokes met choco...
... wordt het stilaan tijd om eens te reflecteren over het voorbije jaar. (Slik, het zit er nu echt bijna op...)
Omdat ik denk dat ik me pas bewust zal zijn van de 'ware impact van dit jaar op mijn leven' eens ik een aantal weken/maanden (?) terug in België ben, hou ik het nu enkel bij de vijf opmerkelijkste gebeurtenissen die ik het afgelopen jaar heb meegemaakt. Vijf dingen die ik in ons Belgenlandje niet (of in elk geval niet zo snel meer) zal meemaken:
- Een naamgenoot in mijn klas hebben! Wat hier op zich niet zo verwonderlijk is, aangezien de helft van de Nicaraguaanse bevolking Sarai/Zaray heet (en de andere helft wel een dochter, zus of tante heeft met deze naam). Soms vraag ik me af of mijn ouders niet net een beetje origineler konden zijn!
- Een slang in mijn badkamer aantreffen. Salamanders, muizen, kakkerlakken en zelfs schorpioenen kan ik intussen probleemloos aan. Maar die ene slang (njah, slangetje) (net als die ene levende tarantula) mogen gerust een once in a lifetime experience zijn!
- Water uit een zakje drinken. En alhoewel oefening kunst baart, heb ik wellicht nog een jaar nodig voordat ik het kan openen zonder dat de helft op mijn kleren belandt!
- Leerlingen borstvoeding zien geven tijdens mijn les. Terwijl ik in het begin niet wist waar ik moest kijken, is dit voor mij nu de meest normale zaak van de wereld geworden. Wellicht vraag ik mij binnekort af waar al de kinderen van mijn leerlingen gebleven zijn!
- Ondergoed cadeau krijgen van een leerling! Ik heb geen flauw idee hoe ik daarop zou moeten reageren in België en ik was – eerlijk gezegd- ook blij dat de Nicaraguaanse gewoonte wil dat je een geschenkje pas opent als de schenker verdwenen is!
Een jaar in het buitenland leven betekent natuurlijk ook een jaar lang een deel van de Westerse gewoontes achterlaten. Dat ik een jaar lang bijna geen gesloten schoenen of een jas gedragen heb, verwondert niemand. Maar ook de volgende – typische Saraï-dingen- heb ik een jaar lang moeten missen:
- Met de auto rijden! Een volledig jaar heb ik niet achter het stuur gezeten... Gunnen jullie mij in het begin dan ook drie vierde van de straat aub?
- Ik ben in het afgelopen jaar maar één keertje naar de kapper geweest en dan nog maar enkel om mijn haar te laten toppen... Ok, toen ik bij de kapper zat, dacht ik even 'zou ik eens iets zot doen', maar toen dacht ik aan Lola en leek het mij beter om niet al te grote risico's te nemen...!
- (Een jeugdzonde...) Niet naar Thuis kunnen kijken... En lach maar, maar bij ons is dat echt een familiemoment! Om 20u10 wordt door het hele huis “tis thuuuuiiiiiiis” geroepen.
- Niet langer dan 10 minuten onder de douche gestaan. (Alhoewel, misschien wel, toen het water bijna op was en ik het eerst in een bekertje moest opvangen.) En wat kijk ik er naar uit om terug uuuuuuuuuren te kunnen douchen (totdat ons papa kwaad naar Thuis komt kijken, omdat hij geen warm water meer heeft, maar het is niet enkel ik die schuld tref hoor!)
- Bijna –heel bijna- kon ik schrijven 'een jaar lang geen Nutella gegeten'. Maar Judith zou het mij niet vergeven... ! Ok, ons mama heeft één keer een pot gekocht. MAAR ten eerste was het zo'n minikleintje en ten tweede heb ik het meegenomen naar mijn werk. Ik weet niet meer of de meisjes het al dan niet al gegeten hadden, maar in elk geval aten zij choco met brood! Wat maakte dat ik maar twee of drie bokes heb kunnen eten... Geef toe, voor mij toch ook al een hele prestatie he!
Kben zo benieuwd on te horen welke spectaculaire dingen jullie het afgelopen jaar hebben meegemaakt!
Tot binnenkort!
Besos y abrasos,
Saraï
In wat voor een wereld leven wij nu?
Je zou verwachten dat - wanneer je naar een ander land reist - je in het begin een cultuurshock krijgt. Natuurlijk waren er in het begin een aantal zaken waar ik vreemd van opkeek (63 leerlingen in één klas?!, hoezo een dag per week geen elektriciteit?), maar de echte shock kreeg ik pas enkele weken geleden. Drie gebeurtenissen hebben een diepe indruk op me nagelaten.
Uiteraard was het mij al opgevallen dat alcoholisme een veel voorkomend probleem is. De verslaafden hebben hun vaste plekjes en op bepaalde dagen - vooral de maandagen- is het opmerkelijk erger dan de andere. De laatste weken zie ik echter de ene buurman na de andere in mijn straatje waggelen. Zelfs een van mijn huisbazen - de meest vriendelijke- ontsnapt er niet aan... Een onaangenaam gevoel, gelukkig is mijn huis goed beveiligd!
Ook seksuele mishandeling is een niet onbekend probleem voor mij; ik werk in een vluchthuis voor mishandelde vrouwen. In het begin had ik het hier zéér lastig mee. Intussen is dat al verbeterd - dat moet ook, anders zou ik mijn werk helemaal niet aankunnen. Een maand geleden werd ik echter opnieuw met mijn neus op de harde feiten gedrukt. Eén van de meisjes riep mij, tijdens mijn zondagdienst, vrij aangeslagen: 'Saraï, de bewaker die vandaag dienst heeft, heeft afgelopen donderdag geprobeerd om in de kamer van de verpleegster (een kamer onder het vluchthuis) binnen te gaan. Hij wilde bij haar slapen en zei dat niemand dat hoefde te weten.' Eerst dacht ik dat ze het verzon, maar al snel had ik door dat het niet zo was. Ik stond helemaal perplex: 'Dit meen je toch niet?!'. Ik vond die man altijd zeer vriendelijk! Niet dus... Op dat moment kreeg seksuele mishandeling voor mij een 'concreet gezicht'. Wanneer ik later die avond ten volle besefte dat dit voor de meisjes bijna dagelijkse kost is, voelde ik mij zo machteloos, bijna schuldig omdat ik een onbezonnen jeugd heb gehad.
De derde gebeurtenis kwam een tweetal dagen later. Ik was klaar met lesgeven en zat nog wat met de meisjes te praten. Plots zei er eentje - compleet uit het niets- 'todo el mundo nos pega' (iedereen slaat ons). Ik dacht eerst dat ik het niet goed begrepen had. Ik veronderstel dat ze net aan iets vreselijk moet gedacht hebben en luidop dacht, want ze lachte het snel weg toen ze het herhaalde. Ik legde hen uit dat er bij ons in België - beseffende dat ik een heikel onderwerp aanhaal- ook wel eens pedagogische tikken uitgedeeld worden. Toen er mij gevraagd werd waarmee er toen geslagen werd, besefte ik dat ik het absoluut niet goed zou kunnen praten. Er werden een aantal werktuigen genoemd waarvan ik de vertaling niet weet, ik heb enkel begrepen dat er hier soms met strijkijzers geslagen wordt...
Sinds die dag kijk ik op een andere manier naar mijn lessen. Soms denk ik wel eens: 'Wat voor zin heeft het dat ze de tafels of de Spaanse grammatica kennen, deze meisjes hebben heel andere zorgen aan hun hoofd!'. Ben ik dan meemoedig geworden? Zou ik het - na wat ik nu allemaal weet- niet meer opnieuw doen? Neen, zeker niet! Wanneer ik terugdenk aanhoe Ernestina vol enthousiasme vraagt of ik met haar wil dansen, wanneer ik hoor en zie hoe Luisa zich uitleeft tijdens de spelletjes, als ik denk aan mijn gesprekjes met Teresa, waarbij ze mij de gekste dingen vraagt, of als ik denk aan de zalige plagerijen van Juanita, krijg ik soms - nu al - tranen in mijn ogen.
Deze meisjes hebben een zeer grote indruk op mij nagelaten en 2011 wordt voor mij sowieso een jaar om nooit te vergeten!
Dikke zoen,
Saraï
Hoog Bezoek
Wie enkele manden in het buitenland verbleven heeft, zal het waarschijnlijk beamen: het is niet altijd eenvoudig om je blog accuraat bij te houden…Deze tekst lag al een week klaar, maar het kwam er maar niet van! Hier is hij dan eindelijk:
Op maandag 11 juli was het zo ver! Na een dikke zeven manden zag ik mijn mama en zussen terug. De spanning was te snijden, vooral de week voordien. Zoals een kind telde ik de laatste dagen af. Het weerzien was dan ook een zeer intens moment!!
Hun bezoek betekende voor mij ook vakantie. Voor het eerst had ik eens veertien dagen volledige rust. Ik was ook blij om eindelijk eens het land te verkennen.
De eerste dagen verbleven we in de hoofdstad Managua om veeeeeeeeeeeeeeeeeeel bij te babbelen en wat uit te rusten (en voor de derde keer naar DHL te gaan).
Daarna gingen we naar Leon, een stad die ik eerder al bezocht had. Als een volwaardige gids leidde ik hen rond en raadde ik de beste (culinaire) stops aan. Op aanraden van mij, gingen Elia en Judith volcanoboarden. Al had ik de indruk dat ik het plezanter vond dan zij =)!
Erna trokken we naar Masaya, een stad die zeer beroemd is omwille van zijn artisanale markt. Jammer genoeg vielen zo wel het hotel als het weer tegen tijdens ons bezoek. Dit had waarschijnlijk een invloed over ons oordeel over de stad…
Vervolgens gingen we naar wat vele mensen als de mooiste stad van Nicaragua beschouwen, Granada. Wij kunnen dat alleen maar beamen! De stad heeft op meerdere vlakken (cultuur, sportief, culinair, ontspaning, …) heel wat te bieden. We maakten gretig van deze faciliteiten gebruik en bezochten de vele paradijselijke eilandjes, een koffieplantage en een chocolademuseum. Judith, Elia en ik deden de canopy tours (deathrides) in een adembenemende mooie natuur.
Aangezien we in Masaya korter verbleven hadden dan ik had gedacht, hadden we een aantal dagen “over”. Deze besteedden we aan een –door mij zeer gewaardeerd- bezoek aan Isla Ometepe. Dit zijn twee eilanden die zich in het grootste meer van Nicaragua bevinden (wat trouwens het tweede grootste van Latijns-Amerika zou zijn). Op de eerste dag verkenden we het eiland een beetje: we bezochten de mooiste plekjes op het eiland en sloten de dag rustig af met onze leesboeken. Dat moest ook, want de volgende dag stonden we maar liefst rond 4 uur op om een van de vulkanen te bekimmen. Ik ben nog altijd trots als ik de vulkaan zie (en Elia en Judith zullen wel weten waarom =)!).
Ik vond het wat jammer dat we die dag de laatste ferry niet meer konden halen (ik beken schuld!), maar in de plaats daarvan sliepen we in een zeer mooie Bed en Breakfast. Na een lakker ontbijt, vertrokken we naar mijn huis. Nadat we ons geinstalleerd hadden en iets lekkers gekocht hadden, gingen we naar mijn werk, het vluchthuis. Woorden kunnen amper beschrijven hoe blij ik was om mijn werk te kunnen tonen. Ik was zeer verheugd om de meisjes –na er al heel wat over verteld te hebben- eindelijk te kunnen voorstellen! Ik vermoed ook dat de meisjes het fijn vonden om hen te ontmoeten. Er werd in elk geval rustig geroddeld over wie de mooiste was en wie de leukste kleren aanhad! Bovendien vragen de meisjes nog steeds af en toe naar mijn familie en waren ze zelfs ontgoocheld dat ik niet geroepen had toen ik aan het skypen was.
Eens terug in San Juan besefte ik maar al te goed dat het er bijna op zat. Zoals bij elke reis vlogen de laatste dagen voorbij en voor ik het goed en wel besefte zaten we opnieuw op de bus naar Managua voor de allerlaatste nacht.
Raar maar waar viel het afscheid me nu zwaarder. Ik had enkele dagen nodig om terug in mijn normale werkritme te komen. Maar ik heb het helemaal teruggevonden en geniet opnieuw met volle teugen van mijn “prachtleven” hier!
Tot de volgende!
Dikke zoen
P.S. Lieve meisjes, bij deze nog eens “ne zeer dike merci” voor de Flair! Die krijgt zeker en vast een mooi plaatsje in mijn fotoalbum!
Start spreadin' the news
Neenee, in tegenstelling tot Frank Sinatra ga ik helemaal vandaag nog niet naar huis, maar mijn ticket is wel – ein-de-lijk – geboekt! Op 19 november sta ik terug met beide voeten op de Belgische grond! (Jan, bij deze kan je nu wel beginnen aan mijn verrassingsfeest J!!) Het doet raar om nu een definitief einde te hebben, maar langs de andere kant ben ik ook opgelucht dat het vastligt. Er wordt mij heel geregeld gevraagd wanneer ik naar huis ga en vanaf vandaag kan ik het dus met de volle 200 procent zekerheid zeggen!
Andere nieuwtjes:
Wist je dat...
... er een heel leuk Nederlands stel –eveneens voor lange tijd- in San Juan verblijft?
... dankzij hen mijn volgend avontuur al vastligt?
... het deze keer Zuid-Afrika wordt?
... ik mij wel al eens afgevraagd heb of een leven in Belgie wel iets voor mij is?
... het hier de laatste tijd geregeld eens heel stevig regent?
... ik niet altijd zeker ben dat mijn dakje dat allemaal aankan?
... ik gisteren voor de eerste keer een muis in mijn keuken gezien heb?
... dit hier precies maar heel kleine beestjes zijn?
... ik ze toch liever niet in mijn slaapkamer zou tegenkomen J?
... ik nooit van mijn leven gebruik zal maken van DHL?
... Pieter recent nog een aantal foto's op de Picassa-site gepost heeft?
... ik de laatste tijd heel veel voldoening vind in mijn werk? (Een van de meisjes zei mij onlangs – heel nadrukkelijk- “Sarai, ik kon nog geen delingen voor ik hier was, maar jij hebt mij dat geleerd!” Smelten doe je gewoon op zo'n moment!)
... San Juan feeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeessssssssssssssst in de maand juni?
... ik nog nooit zo veel “volk op de been” heb gezien in mijn dorpje?
... ik nu echt wel moet beginnen aan het opstellen van mijn toetsen?
Tot schrijfs!
Zoen,
Sarai
Wist je dat...
... ik intussen zes maand van huis weg ben?
... mijn kleren stilaan op vodjes beginnen te lijken door het vele schrobben?
... ik dat -raar maar waar- helemaal niet erg vind?
... Pieter op 3 juni terug naar Belgie gegaan is?
... ik dat jammer vind?
... we de laatste dag en nacht in het Hilton doorgebracht hebben(bye vrijwilligerswerkmentaliteit!)?
... het een heel dubbel gevoel was om daar te zijn?
... Sarai hier een populaire voornaam is?
... het zusje van een van mijn meisjes ook zo heet?
... het vreemd is om mijn voornaam dus niet meer dan een keer te hoeven herhalen?
... iedereen hier vier namen heeft: twee voor- en twee familienamen?
... ik dus eventjes bezig ben wanneer ik de aanwezigheidslijst van mijn 60 leerlingen moet afroepen?
... mijn meisjes de laatste tijd erg lief zijn?
... ik vorige week (en vandaag) van drie van de vier (ok, peer pressure, I know!) een lief briefje gekregen heb om mij te bedanken voor de lessen?
... ik het leuk vind om dit te krijgen?
... ik hier een mannelijke fanclub heb?
... ik ooit eens aan een van hen mijn naam heb gezegd en ik nu geregeld door compleet vreemden met 'Hola Sarai' aangesproken word?
... er ook politieagenten naar mij fluiten of claxioneren?
... ik dat er echt over vind?
... de mensen hier 'adios' in plaats van 'hola' zeggen als ze elkaar op straat tegenkomen?
... ik de studentjes onder jullie heeeeeeel veel courage wens in deze periode?
... ik nu ook wel nieuwsgierig ben naar enkele Belgische weetjes?
Hasta luego,
Sarai
Leeeeeeoooooooooo(n)
Hey,
Omdat onze uitstap naar Costa Roca alweer een maand achter ons lag, was het op zondag 8 mei opnieuw tijd om er eens op uit te trekken. Deze keer stond Leon op het programma. Zoals bij elke uitstap had ik er weer ongelooflijk veel zin in. Onze maandelijkse uitstapjes zijn namelijk een van de enige momenten waarbij ik ons werk hier eventjes helemaal van mij kan af zetten.
Om 7 uur ’s morgens namen we de bus. Iets voor de middag kwamen we aan in ‘de Stad van de Kerken’. Omdat ik in een heel toeristische bui was, besloten we om ons met een fietstaxi naar ons hostel, het Via Via te laten brengen. Een belevenis op zich!Daar aangekomen bleken alle goedkopere kamers bezet, dus moesten we de meest dure (mooiste) kamer nemen.
Omdat we volledig uitgehongerd waren, besloten we eerst een hapje te eten, alvorens de stad te verkennen. Toen ik aan het wachten was op ons eten, kwam Pieter tot mijn grote verbazing (en vreugde) plots aanwandelen met een – o jawel- Story! Ein-de-lijk nog eens wat Belgische roddels! Na het eten, trokken we de stad in. We waren van plan om de wandeling uit onze gids te doen. Wat een groot verschil met ons eigen dorpje! Er viel zo veel te zien… We waren dan ook totaal nog niet klaar met de wandeling, toen we om 18 uur naar ons hostel terugkeerden. (In tegenstelling tot België op dit moment, lengen de dagen hier niet. Rond 18 uur begint het te schemeren en tegen 18u30 is het donker.) Op de terugweg besloten we eerst nog even te stoppen in de supermarkt. Daar gingen onze ogen terug wijd open: veel meer fruit, snoep, toiletartikelen, … dan bij ons. Er was zelfs cava!! Uiteraard konden we deze unieke kans niet voorbij laten gaan J!
Voordat we gingen avondeten, namen we eerst snel een douchke. Toen ik onder de douche stond, moest ik plots heel dringend naar de kamer gaan van Pieter. (Ik bereidde mij al voor op een of ander vuil beest) Wat schrok ik er van om een Spaanse versie van ‘Vermist’ op de televisie te zien… Het moet gezegd worden: op Koen De Bouws Spaans assent valt niets aan te brengen J! Na het avondeten, dronken we nog een slaapmutsje in ons hostel, alvorens in ons bed te kruipen.
De volgende ochtend was ik rond 8 uur wakker. Omdat Pieter nog volop in dromenland zat, besloot ik op mn eentje het Franse bakkerijtje - waar Pieters vriendinnen ons over gesproken hadden - te zoeken. Mijn ontgoocheling was zeer groot toen ik het niet vond… Nukkig ging ik terug naar ons hostel om Pieter wakker te maken en samen te gaan zoeken. Maar helaas, ook samen vonden we het niet… (De meisjes hadden het aangeduid op een kaartje, maar hadden helaas geen cartografie bij professor De Maeyer gevolgd J). Pieter gaf het al vrij snel op en vond een Nicaraguaanse bakkerij goed genoeg. (Hij is dan ook dol op het typische ontbijt van hier: gallo pinto). Jammer genoeg stond mij dat niet volledig aan en wou ik per se nog verder zoeken. Een tiental minuutjes later vonden we het dan, volledig per toeval. En ja hoor, het was het wachten waard: croissants, chocoladekoeken, … Wat smaakte dat na een vijf maand brood uit zakken te eten!! Ook Pieter was achteraf bezienm zeer blij dat hij mij gelijk gegeven had
Na het ontbijt, zetten we onze wandeling verder tot rond de middag. Daarna was het tijd om ons klaar te maken om te gaan volcanoboarden. Na een tocht van een klein uurtje, kwamen we aan bij de vulkaan. Daar wachtte ons een steile wandeling tot de top van de berg. De wandeling was steil, maar ook de helling naar beneden was iets steiler dan ik het me had voorgesteld… Pieter zag het echter volledig zitten!! Hij was dan ook de snelste van onze groep beneden, met niet minder dan 64 kilometer per uur!!! Apetrots was hij J! Na het volcanoboarden – wat ik zo wat het hoogtepunt van deze uitstap vond- volgde Pieters apotheose: een uistap naar een – jawel hoor!- BELGISCH restaurant. Pieter bevond zich in de zevende hemel toen hij de menukaart las: frietjes met biefstuk, kan het nog Belgischer?? En zo mogelijk nog hoger toen hij de desserts bekeek – die nota bene met BELGISCHE chocolade gemaakt werden- chocoladetaart, pannekoeken, … (En zijn geluk kon niet op toen hij achteraf zag hoe belachelijk weinig we voor ons godenmaal betaald hadden!). Na wat ongetwijfeld onze beste maaltijd in heel Nicaragua was, keerden we terug. Voordat we gingen slapen, speelden nog een spelletje Macciavelli.
Ook de tweede ochtend – de laatste- werd ik vrij vroeg wakker. Ik wou nog vanalles doen in Leon, maar besefte toen al dat we te weinig tijd zouden hebben. In de voormiddag zetten we – voor de tweede keer- de wandeling verder (en toch nog hebben we ze niet af kunnen maken). Rond 11 uur namen we de bus om het enige Werelderfgoedmonument dat Nicargua rijk is, te gaan bezoeken: Oud Leon. Zoals ook onze gids beloofde, was de site Macchu Picchu niet, maar ik ben toch blij dat ik het eens gezien heb. Daarna moesten we ons stilaan beginnen haasten, wilden we nog de laatste bus naar huis halen.
Ik vond het jammer dat we al terug naar huis moesten. Op aanraden van Pieters vriendinnen, bleven we maar twee dagen in de stad (normaal gezien nemen we maandelijks drie dagen verlof) en ik had het gevoel dat ik nog niet helemaal klaar was om terug te gaan werken. Ook Pieter vond het deze keer een beetje jammer om terug te keren… Rond 22 uur arriveerden we in ons huisje en zoals gewoonlijk na een uitstap, was er ook deze keer geen water (grommel!!!)… Nog slechter gezind, kropen we allebei vuil in bed…
Het duurde echter niet lang vooraleer we opnieuw aangepast waren aan ons werkritme. De uitstap ligt nu al terug bijna drie weken achter ons en het zijn twee aangename werkweken geweest. De meisjes werkten goed mee. Alleen heeft de juf het iets lastiger met het voorbereiden van de lessen. Biologie – wat op zich al nooit mijn lievelingsvak is geweest- op een te hoog niveau voor de meisjes, in het Spaans geven! Een uitdaging is het zeker J! Ook de Pieter is terug helemaal verslaafd aan zijn werk!
Liefs,
Saraï
Another one bites the dust!
Alweer een weekje voorbij en alhoewel we niet op uitstap zijn geweest, valt er toch het een en ander te vertellen:
Ten eerste liep de temperatuur deze week bijzonder hoog op. Dinsdag en woensdag was het voor mij dan ook van het goede te veel. De werkelijke temperatuur was 32°, maar de gevoelstemperatuur was maar liefst 37°. De minste inspanning zorgde ervoor dat ik baadde in het zweet. Toen de elektriciteit het in een van deze nachten liet afweten, vroeg ik mij eventjes af hoeveel mensen er al gestorven zijn van de hitte. Het was echt ondraaglijk! Gelukkig is Koning Winter (= het regenseizoen en slechts enkele graadjes minder) vanaf vandaag in het land. Deze neltjes regen. Deze namiddag werden we dan ook “getrakteerd” op de eerste frisse druppeltjes regen. Hopelijk gaat het regenseizoen gepaard met minder (geen??) watertekort.
Daarnaast maakte één van de meisjes het mij deze week opnieuw knap lastig… Toen ze klaar was met haar kindje te voeden, zei ik dat hij water nodig had (de hoge temperaturen, remember?). Om een mij onbekende reden viel dit in het verkeerde keelgat, wat eerste leidde tot een totale stilte. Toen ik haar baby wilde oppakken om hem zelf water te geven, barste er plots een Spaanse furie los… Ze kunnen zo lief zijn, meneer, maar o wee als er hen iets niet aanstaat. Daarenboven is het altijd “allen tegen één”: is de ene kwaad op mij, doet de andere – uit solidariteit- prompt mee. Gezellig is anders…
Een derde belangrijke gebeurtenis deze week was de intrede van onze derde “compagnera”. Het is een meisje van 15 jaar die zwanger is. (Op deze manier maak ik toch een zwangerschap mee J.) Het feit dat ze zwanger is, zorgde onmiddellijk voor een goede band met het meisje met de baby. Al snel werden er zwangerschapstips uitgewisseld: ‘je mag niet meer lopen’, of ‘je moet minder koffie drinken’, maar ook ‘je mag je niet na 17 uur wassen of je kindje kan een bronchitis krijgen’. Deze laatste tip klinkt misschien grappig, maar ik denk dan altijd: “Moeten die meisjes een baby’tje grootbrengen?’. Een ander voorbeeld: ik vroeg aan het nieuwe meisje hoe lang ze al zwanger was. Ze vertelde dat ze in oktober zal bevallen en wist dus blijkbaar niet hoe ver ze al was. Dus gingen we samen tellen. Het mamaatje was aan het rekenen en vroeg halverwege hoelang een zwangerschap nu ook al weer duurde… Toen we klaar waren, bleek dat ze nog maar drie maanden in plaats van vier maanden – zoals ze zelf dacht- zwanger was. Bij ons weten zwangere vrouwen tot op de week precies (sommigen zelfs tot op een halve week nauwkeurig) hoe ver ze zijn…
Tot slot ging deze week gepaard met vele twijfels of ik al dan niet het goedkope ticket op 21 oktober (“probleem”: een maand vroeger dan gepland) moet nemen of niet. Eén nacht kon ik er zelfs echt niet door slapen (sorry, Pieter!). To be continued dus…
Liefs,
Saraï