Uitstapje met de Albergue
¡Hola muchachos/as!
Op zondag 17 april trokken wij – samen met enkele mensen van de farmacie- er eventjes tussenuit met de twee meisjes. In de voormiddag stond een bezoekje aan een rivier op het programma, in de namiddag gingen we spelen op het strand.
De uitstap werd door de meisjes grondig voorbereid. Zo vroegen ze mij al dagen op voorhand of ik mijn bikini al van ’s morgens aan zou hebben, wat me deja vu’s uit mijn lagere schooltijd opleverde J! De zaterdag liepen de ‘zenuwen’ pas echt op: in de namiddag werden hun outfits tot in de details voorbereid en ’s avonds werd alles uitgebreid gepast, onder mijn goedkeurend oog. Daarna werd de planning voor de volgende dag besproken. Een van de meisjes wilde per se om 5u30 beginnen met het schoonmaken van de kamers (dit was een voorwaarde om te mogen vertrekken). Ik verzekerde haar dat er tijd genoeg zou zijn als we op het normale uur (6u30) zouden opstaan, maar jammer genoeg kon ik haar niet overtuigen… Na het overlopen van de planning (wat we zeker drie keer gedaan hebben!) gingen we slapen, op aandringen van de meisjes allemaal in dezelfde kamer.
Om 5u10 werd er voor de eerste keer aan mijn tenen getrokken (Ernestina’s manier om te zeggen dat ze wakker is). Ik zei haar dat ze nog 20 minuten moest slapen. In de hoop dat ze in een diepe slaap zou vallen en tot 6u30 zou slapen. Om 5u33 (toeval dat het net 33 was?!) was er geen houden meer aan… Na een half uurtje kroop ze echter terug in haar bed (oef!). De wekker moest om 6u30 amper twee keer aflopen of ze sprongen al uit hun bed. Wat een verschil met een gewone dag! Zonder klagen werd er gedouchet, ontbeten en schoongemaakt.
Rond 8 uur stonden we alle vier (de meisjes, het baby’tje en ikzelf) vertrekkensklaar. Helaas waren de anderen iets minder stipt (of wat had je gedacht J?). Uiteindelijk vertrokken we anderhalf uur later, om 9u30.
Ik heb vooral van de dag genoten omdat ik zag hoeveel deugd de meisjes ervan hadden. Ze konden zich eens volledig uitleven en waren dan ook volledig in hun nopjes. Om 21 uur kroop ik volledig afgepeigerd maar voldaan in mijn bedje!
Kusjes,
Saraï
Foto\'s
Hoi iedereen,
Ik ben momenteel foto's online aan het zetten (we hadden nogal wat achterstand opgelopen)
Voor degenen die het niet meer weten, de site van de foto's is:
https://picasaweb.google.com/pieterinnica
Voeg deze zeker aan je favorieten toe want als dit verhaal ouder wordt verdwijnt het van deze pagina en zal je dus niet meer via deze site eraan kunnen (of je moet wat naar beneden scrollen ;) )
Groetjes,
Pieter
Huisje, tuintje, schooltje!
Hallo België!
Alweer meer dan een maand geleden dat jullie iets van ons gehoord hebben, dus hoog tijd om daar eens verandering in te brengen.
Mijn werk hier isintussen volledig veranderd! In plaats van hoofdzakelijk Engels te onderwijzen, geef ik nu les aan de kindjes in het vluchthuis. Basisonderwijs, geen makkie voor een licenciaat ARCHEOLOGIE J! Zeker niet als je weet dat het onderwijsniveau hier zeer laag is. Ik bewonder alle juffen en meesters uit het basisonderwijs met hun zakken vol geduld!
Ook Pieters werk is veranderd. Doordat ik nu de opdracht gekregen heb om les te geven aan de meisjes, heeft Pieter mijn Engelse lessen ‘gekregen’. Hij geeft nu Engels aan de jongeren en de kindjes, bovenop zijn Engelse lessen (volwassenen en een student) en mini-onderneming. Alsof dit allemaal nog niet genoeg is, heeft er sinds vandaag nog drie Engelse lessen per week bij gekregen, ter vervanging van een vrijwilliger die terug naar huis is. Werk genoeg dus voor Pieter.
Daarnaast hebben we twee nieuwe patiëntjes bij in het vluchthuis. Het eerste is een meisje van veertien jaar die jarenlang verkracht geweest is door haar stiefpapa. Dit resulteerde in een ongewilde zwangerschap. Ze is hier dan ook samen met haar zoontje van vijf maanden. Het tweede meisje is eveneens veertien jaar oud. De psychologe vertelde mij dat ze een zeer moeilijke relatie heeft met haar mama. Ze liep al meerdere keren weg bij haar thuis. En het onvermijdelijke gebeurde ook hier na amper een week: ook hier wist ze te ontsnappen… Voorlopig is ze nog niet gevonden en -als je het mij vraagt- zal dit ook niet meer aan de orde zijn.
Maar er is ook nog tijd voor ontspanning. Zo gingen we twee weken geleden een aantal dagen naar Costa Rica. Omdat we hier intussen al drie maanden zijn (wat vliegt de tijd!), moesten we eventjes het land uit. We bezochten een vulkanisch park en genoten met volle teugen (McDonalds!!) van de ‘luxe’ in het land. Dat er een grote kloof is – wat rijkdom betreft- ondervonden we bij onze terugkomst. April is de warmste maand hier en dat betekent dan ook af en toe geen water… Allesbehalve plezant. Wanneer je gewoon bent om altijd water te hebben wanneer je wil, besef je niet meer voor hoeveel zaken je het nodig hebt (koffie en eten maken, afwassen, plant water geven, douchen, kuisen, toilet doorspoelen, je handen wassen, …). De eerste dagen waren dan ook serieus aanpassen, maar gelukkig weten we dat het maar tijdelijk is. Binnen zeven maanden hebben we terug alle luxe waarover we hier dromen. Intussen beschouwen we alle gebeurtenissen – ook de minder aangename- als een levenservaring!
Liefs,
Saraï
Estelí
Zoals in de vorige post aangekondigd, zijn we dit weekend op bezoek geweest bij Pieters vriendin in Estelí. Het was een aangename uitstap: het waren twee toffe, zeer spontane meisjes; het was een LUXE huis én stad (stel je voor: een douche met warm water, een supermarkt met wel acht soorten confituur?!); het was een mooie omgeving; het was fijn om nog eens Nederlands te kunnen spreken; interessant om eens het werk (de stage) van anderen te zien, … Kortom: het heeft mij superveel deugd gedaan om er eens tussenuit te zijn!
Maar… Jammer genoeg werd Pieter de tweede dag al ziek… (Wellicht opnieuw een vriendje in zijn buik.) Dus besloten we een dag vroeger huiswaarts te keren. Nog een ‘geluk bij een ongeluk’, want ik had telefoon gekregen dat mijn postpakketje aangekomen was in Managua (Joepie!!). We dachten om vlug dat pakketje af te halen, zodat we naar huis konden en Pieter wat kon rusten. Helaas, pindakaas! Was dat buiten de Nicaraguaanse administratie gerekend!
Het begon al bij het postkantoor. ‘Damn, wat was de naam ook alweer?’. Na een korte zoektocht wisten we dat we bij DHL moesten zijn. Tweede probleem: de taxichauffeur wist het DHL-kantoor niet zijn. Na de gouden gids geraadpleegd te hebben (lees: na een spoedcursus van mij ‘Hoe gebruik je een Gouden Gids?’), vonden we bij het juiste adres. Een drietal kwartier later kwamen we aan. Alleen was het het verkeerde DHL-kantoor, in het DHL-kantoor dat we aangekomen waren, kon ik – om een mij nog altijd niet duidelijke reden- niet betalen. Bon, dan maar naar het tweede kantoor gereden. Nadat ik de nodige kosten betaald had, konden we het pakketje ophalen in het douanekantoor in de luchthaven, zoals ze ons in het juiste DHL-kantoor vertelden.
Aangekomen in de luchthaven, bleek het postpakket daar niet te zijn… “Pakketjes bevinden zich in het gebouw naast de luchthaven.” Dus gingen we naar het andere gebouw om daar ‘vlug’ eventjes het zaakje te regelen. Drie dikke helaas pindakaas: ik had enkel een kopie van mijn pasport bij en –ondanks hetgeen men bij DHL vertelde- bleek dit dan toch niet voldoende te zijn. Ik smeekte het mevrouwtje of ik echt dat pakje niet kon krijgen, aangezien ik normaal werk en niet zo maar eventjes naar Managua kan rijden (dat is namelijk een kleine drie uur op de bus zitten). Ze vertelde mij dat ik kon proberen. “Oef”, dacht ik, niet wetende dat de miserie toen pas begon… Ik kreeg – na een uur wachten- eindelijk het pakje te zien. Nadien werden de (weet-ik-veel-welke) papieren in orde gebracht en kon ik het pakje in ontvangst nemen. Jammer genoeg werd er nu een tweede keer naar mijn pasport gevraagd. (“Maar ik heb al uitgelegd dat ik hem niet heb, dat ik normaal werk tijdens de week en niet zo maar naar Managua kan. Moet ik nu werkelijk daarvoor terug keren?!”) Een tweede keer ging men zien wat men voor mij kon doen. Uiteindelijk werd alles in orde gebracht en kon ik ein-de-lijk mijn pakketje in ontvangst nemen, intussen vier uur later… Vlak voor het kantoor gesloten ben, kon ik binnen. Ik moest nog een aantal documenten ondertekenen. Voor ik het gebouw verliet, moest ik twee papieren afgeven, toen ik de parking verliet het derde! Man man, wat een administratie voor een onnozel postpaketje, vooral als je weet dat het land op andere vlakken ronduit vierkant draait!
Sommige beleven avontuur wanneer ze uitstapjes maken, wij hoeven het blijkbaar zo ver niet te zoeken…!
Foto’s van onze uitstap in Estelí kunnen jullie zien op de site. (En papa, er zijn er enkele speciaal voor jou!!)
Wie nieuwsgierig is naar onze organisatie, kan altijd de gloednieuwe site bekijken: www.patriciaclaeys.be
Dikke zoen!
P.s. Ik heb vrij druk de laatste dagen.. Dikke merci voor de mailtjes, voorlopig zullen jullie echter tevreden moeten zijn met 'blogverslagen', wat niet maakt dat ik niet aan jullie denk!!
Mi trabajo aqui en Nicaragua
¡ Hola hola!
Na bijna een maand niets van ons gehoord te laten hebben, wordt het hoog tijd om nog eens iets te schrijven.
Er zijn in de voorbije maand een aantal belangrijke gebeurtenissen geweest. Veruit de belangrijkste is dat we nu ons eigen huis hebben (oef!). Dat kwam eigenlijk heel toevallig. Normaal zouden we na de maand bij de familie verhuizen naar het huis van de directrice van het project, Rosa Elena. Toen januari bijna om was en Pieter vroeg wanneer we nu juist zouden verhuizen, kregen we plots te horen dat de plannen veranderd waren. Jaja, we zijn nog altijd in Nica J! Rosa stelde voor om zelf een plaats te zoeken om te verblijven en in de plaats van het gratis onderdak krijgen we nu een budget om eten en zo te kopen. (Gelukkig vroeg Pieter er naar, anders hadden we nog geen tijd gehad om iets te zoeken!)
Daarnaast zijn er ook een aantal veranderingen in mijn uurschema wat de Engelse les betreft. Oorspronkelijk gaf ik elke dag les aan kindjes (7 tot 12 jaar) en aan jongeren (12 tot 17 jaar). Aan de laatsten gaf ik zelfs om de twee dagen twee uur les, iets waar de leerlingen zelf naar vroegen! Intussen is het schooljaar hier opnieuw begonnen en heb ik de lessen wat verminderd. Ik geef nog les op maandag en vrijdag aan de kleintjes en op maandag, woensdag en vrijdag aan de groten. Sinds vorige week (start van het schooljaar) geef ik ook les op een echte school op zaterdagmiddag! Het is een soort van tweedekansonderwijs waar vooral jongeren zitten – het doet mij een beetje denken aan de laatste twee jaren van het middelbaar- die niet naar het gewoon onderwijs kunnen gaan. De meesten zijn al mama of papa (16 en 17-jarigen!) en ze moeten dus werken tijdens de week. Er zijn momenteel 52 mensen ingeschreven. Ik ben eens benieuwd hoeveel leerlingen ik gemiddeld zal hebben! Dat is echt mijn ding. Ik vind het superleuk om terug ‘echt’ voor een klas te staan. Al zijn de voorbereidingen niet evident. Net zoals in België heb ik een leerplan en moet ik leerplandoelstellingen en lesplannen maken. Alleen is het nu allemaal in het Spaans te doen en zulke administratieve zaken zijn echt geen lachertje! Maar zoals ik al zei, ik vind het zeer leuk om te doen en de rompslomp – die tussen haakjes totaal nog niet te vergelijken is met deze uit België- neem ik er gewoon bij.
Tot slot hebben we ons eerste patiëntje in de Albuerge. De Albuerge is een vluchthuis waar vrouwen die mishandeld werden door hun familie, terecht kunnen. Het patientje is een meisje van dertien jaar dat gedwongen werd om zich te prostitueren door haar mama. In het begin had ik het lastig om op haar te passen, emotioneel dan. Ik moest constant denken aan alle dingen die ze meegemaakt moet hebben en ik kon niet op een normale manier naar haar kijken. Intussen is dat voorbij. Toch blijft het niet eenvoudig om op haar te passen. Ze mag niet buiten komen (ze mag haar familie niet tegenkomen) en we zitten dus telkens tussen dezelfde vier muren. Er zijn uiteraard dingen om haar bezig te houden. Maar nu, na een kleine maand, is ze die zaken kotsbeu gedaan, wat maakt dat ze zich vaak verveelt… Gisteren hadden we een goed gesprek met de psychologe en dat heeft mij als het ware nieuwe ‘kracht’ gegeven om op haar te passen. Het moet wel, want vanavond – na mijn Engelse les- moet ik terug bij haar gaan slapen.
En naast ons werk moet er natuurlijk ‘af en toe’ eens gekookt en gekuist worden en kleren gewassen worden. Aangezien we geen wasmachine hebben – zoals bijna iedereen hier; best wel “grappig” als je moet uitleggen aan de mensen hier dat er bij ons in België niemand nog met de hand wast- neemt dat een aanzienlijk deel van het huishouden in. Maar we kunnen zeker niet klagen. Zeker als ik nu naar buiten kijk en het prachtige uitzicht zie of als ik morgenvoormiddag mijn boekje aan het lezen ben in de hangmat, dan denk ik toch ‘nja, ik ben hier wel graag J!’.
Het was vooral veel uitleg over ons werk deze keer. Dat komt omdat er momenteel iets minder tijd is om te reizen. Maar daar gaan we spoedig verandering in brengen! Er is een vriendin van Pieter die hier ook in Nicaragua zit (veel meer in het noorden, zij zit in Estelli voor de kenners) voor haar stage en we zijn van plan om haar volgend weekend een paar dagen te gaan bezoeken. Dus zeggen we zo maar eventjes onze lessen af (niet in de school, maar aan de kindjes), want ja, hier in Nica is dat allemaal niet zo’n probleem!
¡ Hasta luego, chicos!
De eerste werkweken in Nicaragua
Hi dear friends!
De voorbije twee weken is er weer heel wat gebeurd dat ik jullie graag zou vertellen.
Nadat de eerste twee weken voorbijgesukkeld waren zonder veel actie, hebben we eindelijk toch een beetje onze draai gevonden en zijn we aan de slag gegaan.
Tijdens het helpen met het in orde brengen van het vluchthuis, leerden we David en Margaret kennen. Dit is een Amerikaanse literatuurprofessor en zijn vrouw, die ook enkele boeken heeft geschreven. Ze organiseren de sponsering van de kliniek hier en sturen Amerikaanse studenten als vrijwilligers naar San Juan als onderdeel van een vak dat gegeven wordt aan de universiteit. Ze hadden een groep studenten mee.
Terwijl Margaret zich bezighoudt met het vluchthuis en het lesgeven, houdt David zich vooral bezig met het installeren van waterfilters bij mensen thuis (op deze manier verbetert de gezondheid van de mensen en vooral van kinderen enorm!) en het bouwen van “Ecostoves”. Dit is een duur woord voor een schoorsteen, die geïnstalleerd wordt op de houtvuren waar veel mensen nog op koken. Veel vrouwen kampen hier met longproblemen omdat ze jarenlang in een met roet gevulde keuken moeten koken. Al dat roet laat een smerige boel achter. Maandag 10 januari zijn we met David meegereden om te gaan zien wat voor werk hij deed. We namen waterstalen uit waterputten en uit de waterfilters om ze te vergelijken. We gaven nieuwe schoenen als cadeau aan de kinderen van de mensen die hun waterfilters goed gebruikten. Foto's kan je vinden op onze picasasite.
Die week was er ook een groep Amerikaanse studenten in de stad. Zeven oogartsen en een 20-tal studenten boden gratis consultaties aan aan de mensen uit de streek. Ze deelden een enorm aantal lees- en verkijk-brillen uit. Het probleem was echter dat deze dokters geen Spaans spreken, wat de communicatie nogal moeilijk maakt. Daarom zochten ze vrijwilligers om te komen vertalen. Aangezien we toch nog niet echt veel te doen hadden, namen we dit aanbod gretig aan. Een uitgelezen kans om onze taalvaardigheid wat bij te schaven! Dat project was echt de moeite. Op vier dagen tijd werden er 3259 mensen onderzocht. Gemiddeld 800 mensen per dag dus!!
Na een dag waren we al bekend. Als Europeaan tussen allemaal Amerikanen die uit het niets opduikt val je nogal op :-). We leerden opnieuw een hele hoop mensen kennen, die allemaal na die week vertrokken. Het is moeilijk om hier vrienden te maken die blijven.
Ook de groep Amerikaanse studenten van David vertrokken op het einde van de week. En toen zaten we opnieuw alleen. De week van 17 januari gingen we helpen in het vluchthuis. Maandag werd er een drugsverslaafde vrouw binnengebracht die mishandeld was en op straat leefde. Uiteindelijk hebben ze haar naar het ziekenhuis gedaan omdat ze hevig bloedde (ze dachtten dat het een abortus was). Sindsdien hebben we er niets meer van gehoord. Woensdag gaf Saraï haar eerste les aan drie kindjes. Ik volgde mee om zoveel mogelijk te leren hoe het moet. Donderdag verdubbelde het aantal leerlingen al en had ze twee groepjes van drie. Ik was ondertussen aan het werken aan een spel dat in de les kan gespeeld worden om het geheel wat luchtig te houden (foto's volgen zeker nog).
Vrijdag liet ik Saraï alleen en ging ik de eerste keer mijn eigen surfplank uitproberen (Inderdaad, ik heb me een surfplank aangeschaft!) Alles ging redelijk goed. De plank is zeer goed voor mijn niveau, alhoewel het nog moeilijk is. Maar oefening baart kunst. Zondag ga ik opnieuw proberen!
Vandaag (zaterdag) werd ik gevraagd om bij een familie thuis te gaan helpen om een betonnen vloer te gaan gieten. Er zijn hier namelijk nog veel families waarbij de vloer van het huis gewoon bestaat uit aarde. Ook hier heb ik weer toffe mensen leren kennen. Tobin, Griffin en Carol Franks.
Ondertussen heb ik ook vernomen dat ik maandag mijn eerste les Engels moet geven aan volwassenen. Het wordt tijd dat ik eens begin voor te bereiden. Of misschien doe ik dat morgen wel op het strand...
Nu op naar de kapper (mijn krulletjes worden net iets te lang) en dan naar een verjaardagsfeestje van Griffin.
Tot later!!
Groetjes,
Pieter
xx
O ja...
Pieter downloadt geregeld nieuwe foto's op die picassasite (http://picasaweb.google.com/pieterinnica/16Sexywoman#)
Als je de foto's wil zien, kijk je dus best af en toe eens of er al nieuwe zijn. Tenzij jullie graag hebben dat ik telkens een postje zet als er nieuwe foto's zijn?
Bienvenidos a San Juan del Sur
Lieve schatten,
Na enkele mooie uitstappen in Peru (Macchu Picchu en Arequipa), de reis van Peru naar Nica, oudejaar en ons eerste weekje in San Juan Del Sur wordt het opnieuw eens tijd om iets te schrijven.
Macchu Picchu (hèt archeologische spektakel van Peru) was ongelooflijk de moeite!! De omvang van de ruïnes is echt indrukwekkend. Zelfs ik – en jullie weten dat archeologie niet zo mijn ding is- werd er even stil van. We hebben een aantal foto’s getrokken die zo uit ‘de boekskes’ zouden kunnen komen. Daarbij komt dan nog eens dat de stad bovenop de bergen gebouwd is, wat voor een ongelooflijk decor zorgt. Jammer genoeg was ik die dag niet helemaal in orde. De klim naar de Wayna Picchu – een berg waarop je een fantastisch zicht op de ruïnes hebt- was dan ook een hele beproeving (want NEEN het lag niet aan mijn conditie ;)!).
De dag erna zijn we naar Arequipa gegaan. Een stad die in omvang vijf keer groter is dan Cusco. De meeste mensen raadden ons dan ook af om de stad in slechts een dag te bezoeken, wat wij door gebrek aan tijd wel moesten doen. Pieter en ik hadden het echter in een drietal uurtjes gezien! In Arequipa hebben we een ongelooflijk interessant archeologisch – ik kan er op archeologisch vlak weer enkele dagen mee door- museum bezocht. Het is een museum van de universiteit dat vooral bekend is door Juanita. Een meisje van zo’n 13 jaar oud dat zo goed als intact gevonden is in een gletsjer. Ze werd ten tijde van de inca's geofferd omwille van haar uitzonderlijke schoonheid. Het hele museum draaide rond haar en enkele andere kinderen die in de buurt gevonden waren. Op het einde van de rondleiding konden we Juanita met onze eigen ogen aanschouwen, on-ge-loof-lijk!
Na ons daguitstapje naar Arequipa was het tijd om naar Lima te gaan. Daar brachten we nog een dagje door vooraleer we met spijt in het hart Peru de rug toekeerden. Op het vliegtuig naar Nicaragua had ik het even moeilijk: we hadden vooral die eerste maand in Peru voorbereid en hadden enkel contact met onze organisatie in Nicaragua. Verder stond er nog helemaal niets op punt, waar we die nacht zouden slapen, waar we de rest van het jaar zouden verblijven, hoe we in contact zouden komen met de vrouw – Rosa Elena- van onze organisatie, … Mijn humeur werd nog meer op de proef gesteld toen we van het vliegtuig kwamen: van overal kwamen er opdringerige Nicaraguanen op ons afgesprongen – die mij al dan niet aanraakten- om te vragen of we geen taxi nodig hadden. De druppel kwam nog iets later: ons ‘hotel’. Een bed in een supervuile kamer met iets wat zij een ‘privébadkamer’ noemden. Het ergste was dat ze hiervoor 15 dollar durfden vragen!
De volgende dag werd mij duidelijk dat de opdringerige taxichauffeurs geen uitzonderingen waren... Toen we uit de taxi die ons naar de bus om naar San Juan te gaan stapten, werden onze zakken door twee wildvreemden op een bus gezwierd waarvan we zelfs niet zeker waren of hij naar de juiste plaats ging. Later bleek dat het twee “gidsen” waren die ons wilden vergezellen naar San Juan.
In San Juan aangekomen – na pech onderweg met de taxi – bleken alle hostels volzet te zijn. We waren duidelijk gearriveerd in the place to be om oud en nieuw te vieren. “Gelukkig” kwam er ons (letterlijk) een man van de straat plukken die nog een kamer voor ons had. Slechter dan de avond ervoor kon bijna niet, maar dat het veel beter was, zou ook gelogen zijn. (Ongelooflijk wat men hier durft te verhuren!)
Oudejaar was vrij rustig. Ik was nog volop aan het piekeren waar we zouden moeten wonen of hoe we met Rosa Elena in contact zouden kunnen komen. Bovendien moesten we allebei een beetje bekomen van de reis en hetgeen we meegemaakt hadden.
Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik de volgende dag merkte dat Rosa Elena al geantwoord had op mijn mail (toen we nog in België waren duurde dat namelijk minstens een week). Nadat Pieter haar gebeld had, raakte alles in een 'Nicaraguaanse stroomversnelling'. We zouden ze die dag nog ontmoeten en zelfs in niet minder dan een uur! Het uur werd uiteindelijk twee uur later (want ook hier in Nicaragua zijn uren zeer relatief). Rosa bracht ons bij onze gastfamilie waar we de volledige maand januari zullen blijven. Het gezin bestaat uit een mama, een tante en drie kinderen die ik alledrie eind de twintig/begin de dertig schat.
De dag erna hadden we om 8 uur afgesproken met Rosa om over ons werk te babbelen. Tot dan wisten we enkel dat we zullen helpen in een tehuis voor vrouwen die weggelopen zijn van hun man, omdat hij hen mishandelde. Ik had al een flauw vermoeden dat ze 8 uur niet zou halen en zo geschiedde het: 8 uur werd 8 uur dertig, 9 uur, 10 uur, dan gingen we maar eens gaan wandelen in de hoop dat ze er na onze wandeling zou zijn, opnieuw niets; we aten iets, nog steeds geen Rosa, ook niet na een middagdutje... Uiteindelijk is ze helemaal niet komen opdagen, ze was in Managua...
De rest van de week verliep vrij rustig, we hebben nog niet zo veel werk. We hielpen wat bij de afwerking van het huis, Pieter maakte de gordijnen, ik hielp vooral bij het schuren van de vloer. Daarnaast hebben we de plaatselijke bibliotheek gevonden. Ik ben nog volop bezig met mijn Twilight-boek (ok, ik beken...) dat ik meehad uit België, Pieter stort zich volop op de Spaanse literatuur (flink!).
Tot slot kan ik nog zeggen dat het hier zeer, maar dan ook zeer, warm is. Zelfs ik- en sommige onder jullie weten wat dat betekent- loop dagelijks in een rokje met topje of kleedje!
Liefs,
Saraï