¡ Hola hola!

Na bijna een maand niets van ons gehoord te laten hebben, wordt het hoog tijd om nog eens iets te schrijven.

Er zijn in de voorbije maand een aantal belangrijke gebeurtenissen geweest. Veruit de belangrijkste is dat we nu ons eigen huis hebben (oef!). Dat kwam eigenlijk heel toevallig. Normaal zouden we na de maand bij de familie verhuizen naar het huis van de directrice van het project, Rosa Elena. Toen januari bijna om was en Pieter vroeg wanneer we nu juist zouden verhuizen, kregen we plots te horen dat de plannen veranderd waren. Jaja, we zijn nog altijd in Nica J! Rosa stelde voor om zelf een plaats te zoeken om te verblijven en in de plaats van het gratis onderdak krijgen we nu een budget om eten en zo te kopen. (Gelukkig vroeg Pieter er naar, anders hadden we nog geen tijd gehad om iets te zoeken!)

Daarnaast zijn er ook een aantal veranderingen in mijn uurschema wat de Engelse les betreft. Oorspronkelijk gaf ik elke dag les aan kindjes (7 tot 12 jaar) en aan jongeren (12 tot 17 jaar). Aan de laatsten gaf ik zelfs om de twee dagen twee uur les, iets waar de leerlingen zelf naar vroegen! Intussen is het schooljaar hier opnieuw begonnen en heb ik de lessen wat verminderd. Ik geef nog les op maandag en vrijdag aan de kleintjes en op maandag, woensdag en vrijdag aan de groten. Sinds vorige week (start van het schooljaar) geef ik ook les op een echte school op zaterdagmiddag! Het is een soort van tweedekansonderwijs waar vooral jongeren zitten – het doet mij een beetje denken aan de laatste twee jaren van het middelbaar- die niet naar het gewoon onderwijs kunnen gaan. De meesten zijn al mama of papa (16 en 17-jarigen!) en ze moeten dus werken tijdens de week. Er zijn momenteel 52 mensen ingeschreven. Ik ben eens benieuwd hoeveel leerlingen ik gemiddeld zal hebben! Dat is echt mijn ding. Ik vind het superleuk om terug ‘echt’ voor een klas te staan. Al zijn de voorbereidingen niet evident. Net zoals in België heb ik een leerplan en moet ik leerplandoelstellingen en lesplannen maken. Alleen is het nu allemaal in het Spaans te doen en zulke administratieve zaken zijn echt geen lachertje! Maar zoals ik al zei, ik vind het zeer leuk om te doen en de rompslomp – die tussen haakjes totaal nog niet te vergelijken is met deze uit België- neem ik er gewoon bij.

Tot slot hebben we ons eerste patiëntje in de Albuerge. De Albuerge is een vluchthuis waar vrouwen die mishandeld werden door hun familie, terecht kunnen. Het patientje is een meisje van dertien jaar dat gedwongen werd om zich te prostitueren door haar mama. In het begin had ik het lastig om op haar te passen, emotioneel dan. Ik moest constant denken aan alle dingen die ze meegemaakt moet hebben en ik kon niet op een normale manier naar haar kijken. Intussen is dat voorbij. Toch blijft het niet eenvoudig om op haar te passen. Ze mag niet buiten komen (ze mag haar familie niet tegenkomen) en we zitten dus telkens tussen dezelfde vier muren. Er zijn uiteraard dingen om haar bezig te houden. Maar nu, na een kleine maand, is ze die zaken kotsbeu gedaan, wat maakt dat ze zich vaak verveelt… Gisteren hadden we een goed gesprek met de psychologe en dat heeft mij als het ware nieuwe ‘kracht’ gegeven om op haar te passen. Het moet wel, want vanavond – na mijn Engelse les- moet ik terug bij haar gaan slapen.

En naast ons werk moet er natuurlijk ‘af en toe’ eens gekookt en gekuist worden en kleren gewassen worden. Aangezien we geen wasmachine hebben – zoals bijna iedereen hier; best wel “grappig” als je moet uitleggen aan de mensen hier dat er bij ons in België niemand nog met de hand wast- neemt dat een aanzienlijk deel van het huishouden in. Maar we kunnen zeker niet klagen. Zeker als ik nu naar buiten kijk en het prachtige uitzicht zie of als ik morgenvoormiddag mijn boekje aan het lezen ben in de hangmat, dan denk ik toch ‘nja, ik ben hier wel graag J!’.

Het was vooral veel uitleg over ons werk deze keer. Dat komt omdat er momenteel iets minder tijd is om te reizen. Maar daar gaan we spoedig verandering in brengen! Er is een vriendin van Pieter die hier ook in Nicaragua zit (veel meer in het noorden, zij zit in Estelli voor de kenners) voor haar stage en we zijn van plan om haar volgend weekend een paar dagen te gaan bezoeken. Dus zeggen we zo maar eventjes onze lessen af (niet in de school, maar aan de kindjes), want ja, hier in Nica is dat allemaal niet zo’n probleem!

¡ Hasta luego, chicos!