Je zou verwachten dat - wanneer je naar een ander land reist - je in het begin een cultuurshock krijgt. Natuurlijk waren er in het begin een aantal zaken waar ik vreemd van opkeek (63 leerlingen in één klas?!, hoezo een dag per week geen elektriciteit?), maar de echte shock kreeg ik pas enkele weken geleden. Drie gebeurtenissen hebben een diepe indruk op me nagelaten.

Uiteraard was het mij al opgevallen dat alcoholisme een veel voorkomend probleem is. De verslaafden hebben hun vaste plekjes en op bepaalde dagen - vooral de maandagen- is het opmerkelijk erger dan de andere. De laatste weken zie ik echter de ene buurman na de andere in mijn straatje waggelen. Zelfs een van mijn huisbazen - de meest vriendelijke- ontsnapt er niet aan... Een onaangenaam gevoel, gelukkig is mijn huis goed beveiligd!

Ook seksuele mishandeling is een niet onbekend probleem voor mij; ik werk in een vluchthuis voor mishandelde vrouwen. In het begin had ik het hier zéér lastig mee. Intussen is dat al verbeterd - dat moet ook, anders zou ik mijn werk helemaal niet aankunnen. Een maand geleden werd ik echter opnieuw met mijn neus op de harde feiten gedrukt. Eén van de meisjes riep mij, tijdens mijn zondagdienst, vrij aangeslagen: 'Saraï, de bewaker die vandaag dienst heeft, heeft afgelopen donderdag geprobeerd om in de kamer van de verpleegster (een kamer onder het vluchthuis) binnen te gaan. Hij wilde bij haar slapen en zei dat niemand dat hoefde te weten.' Eerst dacht ik dat ze het verzon, maar al snel had ik door dat het niet zo was. Ik stond helemaal perplex: 'Dit meen je toch niet?!'. Ik vond die man altijd zeer vriendelijk! Niet dus... Op dat moment kreeg seksuele mishandeling voor mij een 'concreet gezicht'. Wanneer ik later die avond ten volle besefte dat dit voor de meisjes bijna dagelijkse kost is, voelde ik mij zo machteloos, bijna schuldig omdat ik een onbezonnen jeugd heb gehad.

De derde gebeurtenis kwam een tweetal dagen later. Ik was klaar met lesgeven en zat nog wat met de meisjes te praten. Plots zei er eentje - compleet uit het niets- 'todo el mundo nos pega' (iedereen slaat ons). Ik dacht eerst dat ik het niet goed begrepen had. Ik veronderstel dat ze net aan iets vreselijk moet gedacht hebben en luidop dacht, want ze lachte het snel weg toen ze het herhaalde. Ik legde hen uit dat er bij ons in België - beseffende dat ik een heikel onderwerp aanhaal- ook wel eens pedagogische tikken uitgedeeld worden. Toen er mij gevraagd werd waarmee er toen geslagen werd, besefte ik dat ik het absoluut niet goed zou kunnen praten. Er werden een aantal werktuigen genoemd waarvan ik de vertaling niet weet, ik heb enkel begrepen dat er hier soms met strijkijzers geslagen wordt...

Sinds die dag kijk ik op een andere manier naar mijn lessen. Soms denk ik wel eens: 'Wat voor zin heeft het dat ze de tafels of de Spaanse grammatica kennen, deze meisjes hebben heel andere zorgen aan hun hoofd!'. Ben ik dan meemoedig geworden? Zou ik het - na wat ik nu allemaal weet- niet meer opnieuw doen? Neen, zeker niet! Wanneer ik terugdenk aanhoe Ernestina vol enthousiasme vraagt of ik met haar wil dansen, wanneer ik hoor en zie hoe Luisa zich uitleeft tijdens de spelletjes, als ik denk aan mijn gesprekjes met Teresa, waarbij ze mij de gekste dingen vraagt, of als ik denk aan de zalige plagerijen van Juanita, krijg ik soms - nu al - tranen in mijn ogen.

Deze meisjes hebben een zeer grote indruk op mij nagelaten en 2011 wordt voor mij sowieso een jaar om nooit te vergeten!

Dikke zoen,

Saraï