Wie enkele manden in het buitenland verbleven heeft, zal het waarschijnlijk beamen: het is niet altijd eenvoudig om je blog accuraat bij te houden…Deze tekst lag al een week klaar, maar het kwam er maar niet van! Hier is hij dan eindelijk:

Op maandag 11 juli was het zo ver! Na een dikke zeven manden zag ik mijn mama en zussen terug. De spanning was te snijden, vooral de week voordien. Zoals een kind telde ik de laatste dagen af. Het weerzien was dan ook een zeer intens moment!!

Hun bezoek betekende voor mij ook vakantie. Voor het eerst had ik eens veertien dagen volledige rust. Ik was ook blij om eindelijk eens het land te verkennen.

De eerste dagen verbleven we in de hoofdstad Managua om veeeeeeeeeeeeeeeeeeel bij te babbelen en wat uit te rusten (en voor de derde keer naar DHL te gaan).

Daarna gingen we naar Leon, een stad die ik eerder al bezocht had. Als een volwaardige gids leidde ik hen rond en raadde ik de beste (culinaire) stops aan. Op aanraden van mij, gingen Elia en Judith volcanoboarden. Al had ik de indruk dat ik het plezanter vond dan zij =)!

Erna trokken we naar Masaya, een stad die zeer beroemd is omwille van zijn artisanale markt. Jammer genoeg vielen zo wel het hotel als het weer tegen tijdens ons bezoek. Dit had waarschijnlijk een invloed over ons oordeel over de stad…

Vervolgens gingen we naar wat vele mensen als de mooiste stad van Nicaragua beschouwen, Granada. Wij kunnen dat alleen maar beamen! De stad heeft op meerdere vlakken (cultuur, sportief, culinair, ontspaning, …) heel wat te bieden. We maakten gretig van deze faciliteiten gebruik en bezochten de vele paradijselijke eilandjes, een koffieplantage en een chocolademuseum. Judith, Elia en ik deden de canopy tours (deathrides) in een adembenemende mooie natuur.

Aangezien we in Masaya korter verbleven hadden dan ik had gedacht, hadden we een aantal dagen “over”. Deze besteedden we aan een –door mij zeer gewaardeerd- bezoek aan Isla Ometepe. Dit zijn twee eilanden die zich in het grootste meer van Nicaragua bevinden (wat trouwens het tweede grootste van Latijns-Amerika zou zijn). Op de eerste dag verkenden we het eiland een beetje: we bezochten de mooiste plekjes op het eiland en sloten de dag rustig af met onze leesboeken. Dat moest ook, want de volgende dag stonden we maar liefst rond 4 uur op om een van de vulkanen te bekimmen. Ik ben nog altijd trots als ik de vulkaan zie (en Elia en Judith zullen wel weten waarom =)!).

Ik vond het wat jammer dat we die dag de laatste ferry niet meer konden halen (ik beken schuld!), maar in de plaats daarvan sliepen we in een zeer mooie Bed en Breakfast. Na een lakker ontbijt, vertrokken we naar mijn huis. Nadat we ons geinstalleerd hadden en iets lekkers gekocht hadden, gingen we naar mijn werk, het vluchthuis. Woorden kunnen amper beschrijven hoe blij ik was om mijn werk te kunnen tonen. Ik was zeer verheugd om de meisjes –na er al heel wat over verteld te hebben- eindelijk te kunnen voorstellen! Ik vermoed ook dat de meisjes het fijn vonden om hen te ontmoeten. Er werd in elk geval rustig geroddeld over wie de mooiste was en wie de leukste kleren aanhad! Bovendien vragen de meisjes nog steeds af en toe naar mijn familie en waren ze zelfs ontgoocheld dat ik niet geroepen had toen ik aan het skypen was.

Eens terug in San Juan besefte ik maar al te goed dat het er bijna op zat. Zoals bij elke reis vlogen de laatste dagen voorbij en voor ik het goed en wel besefte zaten we opnieuw op de bus naar Managua voor de allerlaatste nacht.

Raar maar waar viel het afscheid me nu zwaarder. Ik had enkele dagen nodig om terug in mijn normale werkritme te komen. Maar ik heb het helemaal teruggevonden en geniet opnieuw met volle teugen van mijn “prachtleven” hier!

Tot de volgende!

Dikke zoen

P.S. Lieve meisjes, bij deze nog eens “ne zeer dike merci” voor de Flair! Die krijgt zeker en vast een mooi plaatsje in mijn fotoalbum!