Hey,

Omdat onze uitstap naar Costa Roca alweer een maand achter ons lag, was het op zondag 8 mei opnieuw tijd om er eens op uit te trekken. Deze keer stond Leon op het programma. Zoals bij elke uitstap had ik er weer ongelooflijk veel zin in. Onze maandelijkse uitstapjes zijn namelijk een van de enige momenten waarbij ik ons werk hier eventjes helemaal van mij kan af zetten.

Om 7 uur ’s morgens namen we de bus. Iets voor de middag kwamen we aan in ‘de Stad van de Kerken’. Omdat ik in een heel toeristische bui was, besloten we om ons met een fietstaxi naar ons hostel, het Via Via te laten brengen. Een belevenis op zich!Daar aangekomen bleken alle goedkopere kamers bezet, dus moesten we de meest dure (mooiste) kamer nemen.

Omdat we volledig uitgehongerd waren, besloten we eerst een hapje te eten, alvorens de stad te verkennen. Toen ik aan het wachten was op ons eten, kwam Pieter tot mijn grote verbazing (en vreugde) plots aanwandelen met een – o jawel- Story! Ein-de-lijk nog eens wat Belgische roddels! Na het eten, trokken we de stad in. We waren van plan om de wandeling uit onze gids te doen. Wat een groot verschil met ons eigen dorpje! Er viel zo veel te zien… We waren dan ook totaal nog niet klaar met de wandeling, toen we om 18 uur naar ons hostel terugkeerden. (In tegenstelling tot België op dit moment, lengen de dagen hier niet. Rond 18 uur begint het te schemeren en tegen 18u30 is het donker.) Op de terugweg besloten we eerst nog even te stoppen in de supermarkt. Daar gingen onze ogen terug wijd open: veel meer fruit, snoep, toiletartikelen, … dan bij ons. Er was zelfs cava!! Uiteraard konden we deze unieke kans niet voorbij laten gaan J!

Voordat we gingen avondeten, namen we eerst snel een douchke. Toen ik onder de douche stond, moest ik plots heel dringend naar de kamer gaan van Pieter. (Ik bereidde mij al voor op een of ander vuil beest) Wat schrok ik er van om een Spaanse versie van ‘Vermist’ op de televisie te zien… Het moet gezegd worden: op Koen De Bouws Spaans assent valt niets aan te brengen J! Na het avondeten, dronken we nog een slaapmutsje in ons hostel, alvorens in ons bed te kruipen.

De volgende ochtend was ik rond 8 uur wakker. Omdat Pieter nog volop in dromenland zat, besloot ik op mn eentje het Franse bakkerijtje - waar Pieters vriendinnen ons over gesproken hadden - te zoeken. Mijn ontgoocheling was zeer groot toen ik het niet vond… Nukkig ging ik terug naar ons hostel om Pieter wakker te maken en samen te gaan zoeken. Maar helaas, ook samen vonden we het niet… (De meisjes hadden het aangeduid op een kaartje, maar hadden helaas geen cartografie bij professor De Maeyer gevolgd J). Pieter gaf het al vrij snel op en vond een Nicaraguaanse bakkerij goed genoeg. (Hij is dan ook dol op het typische ontbijt van hier: gallo pinto). Jammer genoeg stond mij dat niet volledig aan en wou ik per se nog verder zoeken. Een tiental minuutjes later vonden we het dan, volledig per toeval. En ja hoor, het was het wachten waard: croissants, chocoladekoeken, … Wat smaakte dat na een vijf maand brood uit zakken te eten!! Ook Pieter was achteraf bezienm zeer blij dat hij mij gelijk gegeven had

Na het ontbijt, zetten we onze wandeling verder tot rond de middag. Daarna was het tijd om ons klaar te maken om te gaan volcanoboarden. Na een tocht van een klein uurtje, kwamen we aan bij de vulkaan. Daar wachtte ons een steile wandeling tot de top van de berg. De wandeling was steil, maar ook de helling naar beneden was iets steiler dan ik het me had voorgesteld… Pieter zag het echter volledig zitten!! Hij was dan ook de snelste van onze groep beneden, met niet minder dan 64 kilometer per uur!!! Apetrots was hij J! Na het volcanoboarden – wat ik zo wat het hoogtepunt van deze uitstap vond- volgde Pieters apotheose: een uistap naar een – jawel hoor!- BELGISCH restaurant. Pieter bevond zich in de zevende hemel toen hij de menukaart las: frietjes met biefstuk, kan het nog Belgischer?? En zo mogelijk nog hoger toen hij de desserts bekeek – die nota bene met BELGISCHE chocolade gemaakt werden- chocoladetaart, pannekoeken, … (En zijn geluk kon niet op toen hij achteraf zag hoe belachelijk weinig we voor ons godenmaal betaald hadden!). Na wat ongetwijfeld onze beste maaltijd in heel Nicaragua was, keerden we terug. Voordat we gingen slapen, speelden nog een spelletje Macciavelli.

Ook de tweede ochtend – de laatste- werd ik vrij vroeg wakker. Ik wou nog vanalles doen in Leon, maar besefte toen al dat we te weinig tijd zouden hebben. In de voormiddag zetten we – voor de tweede keer- de wandeling verder (en toch nog hebben we ze niet af kunnen maken). Rond 11 uur namen we de bus om het enige Werelderfgoedmonument dat Nicargua rijk is, te gaan bezoeken: Oud Leon. Zoals ook onze gids beloofde, was de site Macchu Picchu niet, maar ik ben toch blij dat ik het eens gezien heb. Daarna moesten we ons stilaan beginnen haasten, wilden we nog de laatste bus naar huis halen.

Ik vond het jammer dat we al terug naar huis moesten. Op aanraden van Pieters vriendinnen, bleven we maar twee dagen in de stad (normaal gezien nemen we maandelijks drie dagen verlof) en ik had het gevoel dat ik nog niet helemaal klaar was om terug te gaan werken. Ook Pieter vond het deze keer een beetje jammer om terug te keren… Rond 22 uur arriveerden we in ons huisje en zoals gewoonlijk na een uitstap, was er ook deze keer geen water (grommel!!!)… Nog slechter gezind, kropen we allebei vuil in bed…

Het duurde echter niet lang vooraleer we opnieuw aangepast waren aan ons werkritme. De uitstap ligt nu al terug bijna drie weken achter ons en het zijn twee aangename werkweken geweest. De meisjes werkten goed mee. Alleen heeft de juf het iets lastiger met het voorbereiden van de lessen. Biologie – wat op zich al nooit mijn lievelingsvak is geweest- op een te hoog niveau voor de meisjes, in het Spaans geven! Een uitdaging is het zeker J! Ook de Pieter is terug helemaal verslaafd aan zijn werk!

Liefs,

Saraï