Zoals in de vorige post aangekondigd, zijn we dit weekend op bezoek geweest bij Pieters vriendin in Estelí. Het was een aangename uitstap: het waren twee toffe, zeer spontane meisjes; het was een LUXE huis én stad (stel je voor: een douche met warm water, een supermarkt met wel acht soorten confituur?!); het was een mooie omgeving; het was fijn om nog eens Nederlands te kunnen spreken; interessant om eens het werk (de stage) van anderen te zien, … Kortom: het heeft mij superveel deugd gedaan om er eens tussenuit te zijn!

Maar… Jammer genoeg werd Pieter de tweede dag al ziek… (Wellicht opnieuw een vriendje in zijn buik.) Dus besloten we een dag vroeger huiswaarts te keren. Nog een ‘geluk bij een ongeluk’, want ik had telefoon gekregen dat mijn postpakketje aangekomen was in Managua (Joepie!!). We dachten om vlug dat pakketje af te halen, zodat we naar huis konden en Pieter wat kon rusten. Helaas, pindakaas! Was dat buiten de Nicaraguaanse administratie gerekend!

Het begon al bij het postkantoor. ‘Damn, wat was de naam ook alweer?’. Na een korte zoektocht wisten we dat we bij DHL moesten zijn. Tweede probleem: de taxichauffeur wist het DHL-kantoor niet zijn. Na de gouden gids geraadpleegd te hebben (lees: na een spoedcursus van mij ‘Hoe gebruik je een Gouden Gids?’), vonden we bij het juiste adres. Een drietal kwartier later kwamen we aan. Alleen was het het verkeerde DHL-kantoor, in het DHL-kantoor dat we aangekomen waren, kon ik – om een mij nog altijd niet duidelijke reden- niet betalen. Bon, dan maar naar het tweede kantoor gereden. Nadat ik de nodige kosten betaald had, konden we het pakketje ophalen in het douanekantoor in de luchthaven, zoals ze ons in het juiste DHL-kantoor vertelden.

Aangekomen in de luchthaven, bleek het postpakket daar niet te zijn… “Pakketjes bevinden zich in het gebouw naast de luchthaven.” Dus gingen we naar het andere gebouw om daar ‘vlug’ eventjes het zaakje te regelen. Drie dikke helaas pindakaas: ik had enkel een kopie van mijn pasport bij en –ondanks hetgeen men bij DHL vertelde- bleek dit dan toch niet voldoende te zijn. Ik smeekte het mevrouwtje of ik echt dat pakje niet kon krijgen, aangezien ik normaal werk en niet zo maar eventjes naar Managua kan rijden (dat is namelijk een kleine drie uur op de bus zitten). Ze vertelde mij dat ik kon proberen. “Oef”, dacht ik, niet wetende dat de miserie toen pas begon… Ik kreeg – na een uur wachten- eindelijk het pakje te zien. Nadien werden de (weet-ik-veel-welke) papieren in orde gebracht en kon ik het pakje in ontvangst nemen. Jammer genoeg werd er nu een tweede keer naar mijn pasport gevraagd. (“Maar ik heb al uitgelegd dat ik hem niet heb, dat ik normaal werk tijdens de week en niet zo maar naar Managua kan. Moet ik nu werkelijk daarvoor terug keren?!”) Een tweede keer ging men zien wat men voor mij kon doen. Uiteindelijk werd alles in orde gebracht en kon ik ein-de-lijk mijn pakketje in ontvangst nemen, intussen vier uur later… Vlak voor het kantoor gesloten ben, kon ik binnen. Ik moest nog een aantal documenten ondertekenen. Voor ik het gebouw verliet, moest ik twee papieren afgeven, toen ik de parking verliet het derde! Man man, wat een administratie voor een onnozel postpaketje, vooral als je weet dat het land op andere vlakken ronduit vierkant draait!

Sommige beleven avontuur wanneer ze uitstapjes maken, wij hoeven het blijkbaar zo ver niet te zoeken…!

Foto’s van onze uitstap in Estelí kunnen jullie zien op de site. (En papa, er zijn er enkele speciaal voor jou!!)

Wie nieuwsgierig is naar onze organisatie, kan altijd de gloednieuwe site bekijken: www.patriciaclaeys.be

Dikke zoen!

P.s. Ik heb vrij druk de laatste dagen.. Dikke merci voor de mailtjes, voorlopig zullen jullie echter tevreden moeten zijn met 'blogverslagen', wat niet maakt dat ik niet aan jullie denk!!