Lieve schatten,

Na enkele mooie uitstappen in Peru (Macchu Picchu en Arequipa), de reis van Peru naar Nica, oudejaar en ons eerste weekje in San Juan Del Sur wordt het opnieuw eens tijd om iets te schrijven.

Macchu Picchu (hèt archeologische spektakel van Peru) was ongelooflijk de moeite!! De omvang van de ruïnes is echt indrukwekkend. Zelfs ik – en jullie weten dat archeologie niet zo mijn ding is- werd er even stil van. We hebben een aantal foto’s getrokken die zo uit ‘de boekskes’ zouden kunnen komen. Daarbij komt dan nog eens dat de stad bovenop de bergen gebouwd is, wat voor een ongelooflijk decor zorgt. Jammer genoeg was ik die dag niet helemaal in orde. De klim naar de Wayna Picchu – een berg waarop je een fantastisch zicht op de ruïnes hebt- was dan ook een hele beproeving (want NEEN het lag niet aan mijn conditie ;)!).

De dag erna zijn we naar Arequipa gegaan. Een stad die in omvang vijf keer groter is dan Cusco. De meeste mensen raadden ons dan ook af om de stad in slechts een dag te bezoeken, wat wij door gebrek aan tijd wel moesten doen. Pieter en ik hadden het echter in een drietal uurtjes gezien! In Arequipa hebben we een ongelooflijk interessant archeologisch – ik kan er op archeologisch vlak weer enkele dagen mee door- museum bezocht. Het is een museum van de universiteit dat vooral bekend is door Juanita. Een meisje van zo’n 13 jaar oud dat zo goed als intact gevonden is in een gletsjer. Ze werd ten tijde van de inca's geofferd omwille van haar uitzonderlijke schoonheid. Het hele museum draaide rond haar en enkele andere kinderen die in de buurt gevonden waren. Op het einde van de rondleiding konden we Juanita met onze eigen ogen aanschouwen, on-ge-loof-lijk!

Na ons daguitstapje naar Arequipa was het tijd om naar Lima te gaan. Daar brachten we nog een dagje door vooraleer we met spijt in het hart Peru de rug toekeerden. Op het vliegtuig naar Nicaragua had ik het even moeilijk: we hadden vooral die eerste maand in Peru voorbereid en hadden enkel contact met onze organisatie in Nicaragua. Verder stond er nog helemaal niets op punt, waar we die nacht zouden slapen, waar we de rest van het jaar zouden verblijven, hoe we in contact zouden komen met de vrouw – Rosa Elena- van onze organisatie, … Mijn humeur werd nog meer op de proef gesteld toen we van het vliegtuig kwamen: van overal kwamen er opdringerige Nicaraguanen op ons afgesprongen – die mij al dan niet aanraakten- om te vragen of we geen taxi nodig hadden. De druppel kwam nog iets later: ons ‘hotel’. Een bed in een supervuile kamer met iets wat zij een ‘privébadkamer’ noemden. Het ergste was dat ze hiervoor 15 dollar durfden vragen!

De volgende dag werd mij duidelijk dat de opdringerige taxichauffeurs geen uitzonderingen waren... Toen we uit de taxi die ons naar de bus om naar San Juan te gaan stapten, werden onze zakken door twee wildvreemden op een bus gezwierd waarvan we zelfs niet zeker waren of hij naar de juiste plaats ging. Later bleek dat het twee “gidsen” waren die ons wilden vergezellen naar San Juan.

In San Juan aangekomen – na pech onderweg met de taxi – bleken alle hostels volzet te zijn. We waren duidelijk gearriveerd in the place to be om oud en nieuw te vieren. “Gelukkig” kwam er ons (letterlijk) een man van de straat plukken die nog een kamer voor ons had. Slechter dan de avond ervoor kon bijna niet, maar dat het veel beter was, zou ook gelogen zijn. (Ongelooflijk wat men hier durft te verhuren!)

Oudejaar was vrij rustig. Ik was nog volop aan het piekeren waar we zouden moeten wonen of hoe we met Rosa Elena in contact zouden kunnen komen. Bovendien moesten we allebei een beetje bekomen van de reis en hetgeen we meegemaakt hadden.

Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik de volgende dag merkte dat Rosa Elena al geantwoord had op mijn mail (toen we nog in België waren duurde dat namelijk minstens een week). Nadat Pieter haar gebeld had, raakte alles in een 'Nicaraguaanse stroomversnelling'. We zouden ze die dag nog ontmoeten en zelfs in niet minder dan een uur! Het uur werd uiteindelijk twee uur later (want ook hier in Nicaragua zijn uren zeer relatief). Rosa bracht ons bij onze gastfamilie waar we de volledige maand januari zullen blijven. Het gezin bestaat uit een mama, een tante en drie kinderen die ik alledrie eind de twintig/begin de dertig schat.

De dag erna hadden we om 8 uur afgesproken met Rosa om over ons werk te babbelen. Tot dan wisten we enkel dat we zullen helpen in een tehuis voor vrouwen die weggelopen zijn van hun man, omdat hij hen mishandelde. Ik had al een flauw vermoeden dat ze 8 uur niet zou halen en zo geschiedde het: 8 uur werd 8 uur dertig, 9 uur, 10 uur, dan gingen we maar eens gaan wandelen in de hoop dat ze er na onze wandeling zou zijn, opnieuw niets; we aten iets, nog steeds geen Rosa, ook niet na een middagdutje... Uiteindelijk is ze helemaal niet komen opdagen, ze was in Managua...

De rest van de week verliep vrij rustig, we hebben nog niet zo veel werk. We hielpen wat bij de afwerking van het huis, Pieter maakte de gordijnen, ik hielp vooral bij het schuren van de vloer. Daarnaast hebben we de plaatselijke bibliotheek gevonden. Ik ben nog volop bezig met mijn Twilight-boek (ok, ik beken...) dat ik meehad uit België, Pieter stort zich volop op de Spaanse literatuur (flink!).

Tot slot kan ik nog zeggen dat het hier zeer, maar dan ook zeer, warm is. Zelfs ik- en sommige onder jullie weten wat dat betekent- loop dagelijks in een rokje met topje of kleedje!

Liefs,

Saraï