Beste en liefste vrienden, familie, sympathisanten, of gewoon nieuwsgierigen,

We schrijven 24 november 2010. Stress en spanning raast door onze aderen. Binnen 24 uren zitten we immers op de luchthaven van Frankfurt, wachtend op ons vliegtuig naar Santo Domingo (en van daar naar Panama, en van daar naar Lima). Met enig ongeloof denk ik terug aan hoe dit avontuur begon en hoe snel alles vast lag.

Op 7 oktober bezochten Saraï en ik samen met onze reisleidster Katrijn (we love you!!) enkele schooltjes op Isla Mujeres in Mexico. De vonk sloeg meteen over. Sinds die dag raasden de fantasieën over daar wonen en werken met die kindjes door ons hoofd. De laatste dag van de reis beleefde ikzelf niet als het einde van een fantastische reis, maar als het begin van een nieuw leven.

Eens thuis begonnen we onmiddelijk aan de voorbereidingen. Saraï had megaveel schrik dat ik niet zou meegaan. Ik heb nog altijd het contractje dat ze mij liet ondertekenen terwijl we ergens boven de atlantische oceaan vlogen, waarin ik beloofde dat ik niet zou terugkrabbelen. Een week later, op 18 oktober waren onze tickets naar Peru besteld. Dat was mijn eerste werkdag op mijn nieuwe job.

De maand die volgde duurde een eeuwigheid. Terwijl ik moest werken, deed Saraï nog veel van het voorbereidende werk (dank je lieve schat!), en alhoewel dat de grote lijnen van het komende jaar vastlagen, bleven er maar dingen die geregeld moesten worden. (zelfs nu staat nog niet alles 100% op punt)

Deze maandag, de 22e november, drong eindelijk tot me door dat alles super dichtbij kwam. Het werk was gedaan, ik had in het weekend afscheid genomen van al mijn vrienden en het enige dat nog overbleef was mijn zak maken. Nu zit ik hier mijn eerste blog-entry te schrijven. Vanavond neem ik nog afscheid van mijn familie, en morgen begint dan eindelijk het grote avontuur. Ik begin eraan met grote verwachtingen, plannen en dromen. Hopelijk kan ik de meeste realiseren en laten uitkomen. Maar samen met zo'n goeie vriendin als Saraï gaat dat zeker lukken! ;)

Ik ga zeker iedereen heel hard missen, vooral tijdens carnaval. Maak er een mooi feest van! (Ik heb al met mense afgesproke dat ze hun webcam gingen meenemen, dat ik er toch een beetje bij kan zijn!)

Tot volgend jaar iedereen!

Pieter

PS: ik beloof dat mijn volgende blog-entry korter zal zijn en foto's zal bevatten :)